Overprikkeling bij autisme
Om een beetje inzicht te verkrijgen in hoe autisme voelt en met name de overprikkeling bij autisme is onderstaande filmpje een mooi voorbeeld. Het geeft hoe langer hoe meer prikkels totdat aan het einde van het filmpje……sensorische overprikkeling!! Het filmpje richt zich op kinderen maar is evengoed bedoeld voor volwassenen.
Prikkelverwerking
Bij autisme draait het om problemen met de prikkelverwerking. Hierbij gaat het om indrukken die via de zintuigen worden opgedaan, maar ook gedachteprocessen, gevoelens en bewegingen brengen veel prikkels met zich mee die verwerkt moeten worden.
In de hersenen van mensen met een autismespectrumstoornis werkt de modulatie niet goed: er worden veel meer prikkels min of meer bewust waargenomen dan normaal. Wanneer de hersenen deze overvloed aan informatie niet meer kunnen verwerken ontstaat een soort kortsluiting in de hersenen: overprikkeling. Het hele lichaam is er dan op gericht om de stortvloed aan prikkels te stoppen.
Tijdens een aanval van overprikkeling is het vrijwel onmogelijk om zich te concentreren, na te denken, te bewegen of te verwoorden. Er kan een gevoel van verlamming worden ervaren, evenals desoriëntatie en vervormingen in de waarneming. De opgelopen spanning ontlaadt zich vaak in irritatie, een woedeaanval waarbij iemand soms ook dingen kapot maakt of in een huilbui.
Opvallend is daarbij dat de woede geen echte kwaadheid is en het huilen geen uiting is van verdriet. Het gaat puur om een ontlading, waar de persoon zelf niet of nauwelijks invloed op heeft. Ook kan het zich uiten in een epilepsieaanval of hyperventilatie . Een aanval van overprikkeling kan gepaard gaan met hevige gevoelens van angst, woede, machteloosheid, verdriet en/of schaamte, waardoor de overprikkeling nog verder toeneemt.
Overprikkeling doet zich vaak dagelijks, meestal aan het einde van een dag vol indrukken, voor. Het kan echter ook een acute reactie op een situatie zijn, wanneer bijvoorbeeld gevoelens worden ervaren die op zich niet eens zo sterk hoeven te zijn om overprikkeling te veroorzaken. Ook taken in het huishouden kunnen overprikkeling met zich meebrengen, bijvoorbeeld doordat bewegingsprikkels niet goed verwerkt worden. Sommige mensen met een autismespectrumstoornis zijn daardoor niet tot het doen van het huishouden in staat.
Voordat iemand weer van overprikkeling is hersteld kan het een aantal uur of zelfs een aantal dagen duren. Als iemand regelmatig overprikkeld is, leidt dat op den duur tot klachten als chronische hoofdpijn, een burn-out en zware chronische vermoeidheid. Tevens lijkt er een samenhang te zijn tussen chronische overprikkeling en psychosen.
Andere verschijnselen naast overprikkeling
- Naast problemen met de modulatie (en de daarmee gepaard gaande hoge prikkelgevoeligheid en overprikkeling) zien we vaak de volgende verschijnselen:
- Vertraagde prikkelverwerking, waardoor het pas later tot iemand doordringt wat hij heeft waargenomen en/of waardoor de reactie vertraagd wordt gegeven
- Vervormingen in de waarneming, waardoor iemand bijvoorbeeld letterlijk iets anders hoort dan gezegd wordt terwijl hij dat zelf niet in de gaten heeft, of waardoor hij bij het eten soms geplaagd kan worden door een vieze bijsmaak
- Een versterkte waarneming, waardoor bijvoorbeeld normale geluiden als heel indringend kunnen worden ervaren of waardoor iemand het niet kan verdragen om onder de douche te staan
- Lacunes in de waarneming, waarbij iemand bijvoorbeeld nauwelijks non-verbale communicatiesignalen waarneemt
- Een verzwakte waarneming, waardoor iemand bijvoorbeeld niet voelt dat hij pijn heeft
- Een gefragmenteerde waarneming, waardoor iemand bewust waargenomen indrukken “aan elkaar moet plakken” om een totaalbeeld te ervaren. Soms gebeurt dat “aan elkaar plakken” niet helemaal goed, waardoor iets anders wordt waargenomen (en/of andere conclusies worden getrokken) dan op basis van de werkelijkheid te verwachten zou zijn
- Geen twee dingen tegelijk kunnen doen: sommige autisten kunnen bijvoorbeeld niet tegelijkertijd naar iemand luisteren en hem aankijken. Ook hebben autisten er moeite mee om iemand te verstaan als in dezelfde ruimte meerdere mensen aan het praten zijn.
- Veel moeite hebben met het verkrijgen en ordenen van overzicht
- Geen (of met moeite) onderscheid kunnen maken tussen hoofd- en bijzaken
- Problemen met betekenisverlening, doordat dit niet altijd automatisch gebeurt
- Problemen met de concentratie
- Geheugenproblemen, vooral van het kortetermijngeheugen
- Slaapproblemen
- Piekeren, niet kunnen stoppen met denken
- Een beperkte belastbaarheid
- Angst en stress bij veranderingen
- Hevige vermoeidheidsklachten, doordat het vanwege de inadequate prikkelverwerking veel energie kan kosten om “normaal” te functioneren en de beperkingen te compenseren
- Inertie: een verlammend gevoel, gepaard gaand met een onvermogen om iets te doen. Dit verschijnsel wordt vaak ten onrechte aangezien voor luiheid, laksheid of onwil
- Onderprikkeling. Wanneer er te weinig prikkels worden ervaren, bijvoorbeeld door werk beneden het eigen denkniveau, kan dit veel stress met zich meebrengen, met overprikkeling als uiteindelijk gevolg
- Communicatieproblemen. Ten dele hangt dit samen met de waarnemingsproblematiek; sommige problemen op dit vlak zijn vergelijkbaar met de problemen die slechthorenden en slechtzienden ervaren. Voor een ander deel heeft dit te maken met de neurologische problematiek, bijvoorbeeld bij woordvindingsproblemen en dingen letterlijk nemen. Deze communicatieproblemen hoeven overigens voor anderen niet zichtbaar te zijn; sommige autisten hebben hele goede communicatievaardigheden aangeleerd, waardoor ze hun beperkingen kunnen compenseren
- Een door anderen ervaren gebrek aan inlevingsvermogen, bijvoorbeeld doordat niet wordt waargenomen hoe een ander zich voelt of doordat de belevingwerelden van mensen met en mensen zonder autisme ver uiteen kunnen lopen. Ook neurologische problematiek kan hier invloed op hebben
Bovenstaande verschijnselen komen in de vorm van allerlei problemen in het dagelijks leven van volwassen normaal- tot hoogbegaafde mensen met een autismespectrumstoornis aan de oppervlakte.
Niet iedereen die een ASS heeft, kent overigens dezelfde problemen. De exacte manier waarop de prikkelverwerking verloopt en de specifieke problemen waarmee dit gepaard gaat, zijn bij iedere persoon weer anders. Vaak herkennen mensen met een autisme-spectrumstoornis hun waarnemingsproblemen zelf in eerste instantie meestal niet. Ieder mens ervaart de eigen manier van waarnemen als volkomen normaal, als ‘de waarheid’. Pas wanneer hier gerichte vragen over worden gesteld, komen de waarnemingsproblemen aan het licht.
Ten aanzien van de ontwikkeling lijkt met name de emotionele ontwikkeling bij mensen met een ASS veel later op gang te komen dan gebruikelijk. Maar ook de betekenisverlening treedt pas in een later stadium op. Dit kan verband houden met de waarnemingsproblematiek. Als je de wereld in fragmenten waarneemt, krijgen veel waarnemingen geen betekenis. Dit gaat samen met een gevoel van onwerkelijkheid en kan ook angst oproepen. Het lijkt of op latere leeftijd de hersenen de gefragmenteerde waarneming steeds meer gaan compenseren, doordat herinneringen een steeds grotere rol gaan spelen in de waarneming en de betekenisverlening. In nieuwe situaties zijn er nog geen herinneringen opgebouwd, waardoor de oorspronkelijke gefragmenteerde waarneming weer optreedt.
Als betekenisverlening uitblijft, is er ook geen waarneming en/of herkenning op emotioneel vlak. Veel mensen met autisme ontdekken pas op volwassen leeftijd dat emoties en gevoelens bestaan, dat ook andere mensen een binnenkant hebben en dat je iets bewust kunt willen. Met terugwerkende kracht moeten dan de levenservaringen een plek krijgen en moet de volwassene alsnog leren om emoties en gevoelens te herkennen en te hanteren.
Ook een zogenaamde lichte vorm van autisme kan ernstige problematiek met zich meebrengen. Het woord “lichte” is in dit verband dan ook zeer betrekkelijk. Zelfs wanneer door anderen slechts minieme signalen worden waargenomen die naar autisme verwijzen, kan er toch sprake zijn van een forse onderliggende problematiek op het gebied van de prikkelverwerking en de gevolgen daarvan.
Bovendien kan juist bij de zogenaamde lichte vorm van autisme de lijdensdruk hoog zijn, doordat de persoon zich zeer bewust is van zijn beperkingen en doordat hij uiterlijk zo normaal lijkt te zijn. Daardoor worden er door de directe omgeving en door de maatschappij hoge eisen aan hem gesteld, waar hij vaak niet of slechts met veel inspanning aan kan voldoen.
Mensen met een ASS kunnen vaak een voortdurend gevoel van falen ervaren.
Het kan je namelijk zomaar gebeuren dat je door overprikkeling bijna niet meer na kunt denken, dat je je niet meer kunt concentreren. Of dat je ineens niet meer uit je woorden komt. Misschien raak je wel ernstig gefrustreerd, wil je alleen nog maar slapen of krijg je een woede aanval. Sommige dagen zitten zo vol met indrukken, dan kan het zomaar een paar uur of een paar dagen duren voordat de overprikkeling weer wat afgenomen is.
De gevoeligheid voor prikkels zijn helaas niet zichtbaar voor de buitenwereld.
“Hoe kun jij nou last hebben van de radio van de buren, dat hoor je toch niet door de muur?” “Dat uurtje in de kerk kun je toch wel volhouden, wat is nou een uur.” En: “Wat maakt het nou uit dat die lamp aan het knipperen is, daardoor kun je toch wel werken?”
Voor welke prikkels ben jij gevoelig?
Als je dat weet kun je mogelijk te weten komen hoe prikkels te vermijden of ze te kunnen hanteren. Bijvoorbeeld door uit de situatie te gaan, meer duidelijkheid te creëren, het probleem proberen op te lossen, te relativeren of hulpmiddelen gebruiken.
Ik zou het heel fijn vinden als je op dit artikel zou reageren met eigen ervaringen over overprikkeling. Waar wordt jij overprikkeld van?
Zojuist uw website bezocht en daar een ongelooflijk herkenbaar beeld gelezen over teveel prikkels en informatie verwerking bij Autisme.
En ik ben hier heel blij mee omdat het mijn gevoel bevestigd dat mijn kinderen hier last van hebben in dagelijkse praktijk, Ik als moeder nog meer kan inleven in hun situtatie.
en schok om zelf even te mogen ervaren hoe het is als er zoveel prikkels zo ervaren worden zoals bij mijn kinderen!!! en dus ook bij andere mensen met deze diagnose…
wow wat opgaaf …..respect voor ze
dank u hartelijk voor deze wijze informatie
met vrgr
Elly
Dank je hartelijk voor je reactie Elly. Het is inderdaad voor mensen zonder autisme heel lastig voor te stellen wat dit betekent in het dagelijkse
leven. Het is daarom heel belangrijk dat deze informatie gedeeld wordt, vandaar mijn website, facebookpagina en praktijk!
hartelijke groet,
Mirella, De Aspiratiecoach
Bedankt voor dit artikel, het beschrijft wat ik mijn omgeving al een tijdje probeer duidelijk te maken, erg helder. Als vrouw met autisme stoor ik me wel (woord gevoelig) aan het woord ‘autist’ mensen hebben autisme, Wij zijn geen autist. We vertonen bij overprikkeling ‘autistisch gedrag’. ‘Mensen met autisme’ klinkt menselijker dan ‘autist’ wat toch een lading heeft van een scheldwoord. O.I.g het verschil te veel benadrukt. Verder echt top artikel, heb het daarom gedeeld met een ieder in mijn omgeving die er wat aan kan hebben. Nogmaals dank!
Hallo Judith, dank je wel voor je mooi reactie op het artikel en ik ben heel blij dat je dit wilt delen met anderen. Het is heel belangrijk dat de omgeving zich bewust wordt van de invloed van overprikkeling.
Daarnaast kan ik me voorstellen dat het woord autist je kan storen of zelfs als scheldwoord ervaren kan worden. Het benoemen van autisme is voor een ieder van ons verschillend. Ik beschouw mezelf wel als een autist en niet iemand met autisme. Autisme zit namelijk in mij en kan niet buiten mij geplaatst worden. Ik vertoon dan ook geen autistisch gedrag maar dit is mijn gedrag hetgeen ik vertoon op overprikkeling of andere zaken. Zelf heb ik er daarom ook geen moeite mee als men mij autist noemt, het is wie ik ben en ik ben trots op wie ik ben. Het zou mooi zijn als we een woord kunnen bedenken dat voor een ieder geschikt en beter in de oren klinkt. Klinkt voor mij als een mooie uitdaging en voor jou?
Hartelijk bedankt voor je inbreng, het geeft weer een andere kijk op zaken en stof tot nadenken!
Vriendelijke groet,
Mirella Dohmen
Aspiratiecoach.nl
Hoi Mirella,
Ik kwam deze link weer tegen, met zowaar mijn reactie er onder.
we zijn nu enkele jaren verder en ik zie/voel/ervaar nu wat jij toen schreef.
onbewust was ik nog in strijd met de diagnose.. door mezelf iemand mét autisme te noemen.
Ik ben vóór mijn diagnose ruim 30 jaar in strijd met de wereld geweest, toen kwam diagnose en wat doen we dan, er de strijd mee aangaan.. Ik zie nu heel goed hoe autisme overal in mij inzit en ik het niet thuis kan laten.. ik begin langzaam aan een blog over mijn eigen ervaringen en zal jouw werk daar ook in delen. hoewel er steeds meer bekendheid komt, mist er toch nog te veel om niet te benoemen.. 🙂 een ander woord voor autist is misschien aspie? (voor degene met asperger diagnose) Groetjes Judith
Hoi Judith, wat mooi om dit te lezen en wat fijn dat je er over blogt. Mijn site mag je zeker gebruiken en delen, heel graag zelfs. Wat mijn gevoel is over de naam autist….mijn eigen gevoel is hierover heel simpel, ik heb autisme en ben een autist, niet meer en niet minder. Er bestaat tegenwoordig geen diagnose asperger meer. Die is vervangen door een totaal diagnose autisme. Ik vind het geen probleem om mijzelf autist te noemen. De omgeving maakt dit vaak lastig doordat ze het gevoel hebben dat het een scheldnaam is. Ik vind het gewoon het beestje bij de naam noemen (bij wijze van spreken dan). Dit gebruik ik ook op deze website en op mijn Facebook pagina. Ik vind het geweldig dat je er zo mee bezig bent en wil graag op de hoogte gehouden worden van je blogs 🙂
groetjes Mirella
Ik weet niet of ik autisme heb. Ik weet wel dat er wat anders aan mij is al heel mijn leven. Ik herken heel veel van bovenstaande. Mijn jongste zoon wordt getest. Als hij het heeft zou dat geen verassing zijn.
ik raak overprikkeld door veel mensen die praten. Sirenes, hoge stress levels, en als teveel mensen een beroep op me doen of iets nodig hebben zonder een beroep op me te doen (dus wel de spanning hebben maar niet vertellen wat er is) emotionele boze uitbarstingen van geliefden.. Ik hoor zie en weet alles van mensen om mij heen. Op mijn werk, in mijn omgeving…maar ik vind het voor mijzelf veel belangrijker wat ik er aan kan doen! Voor mij is stilte een godsgeschenk al is het nooit echt echt stil. De blauwe lucht bekijken zorgt meteen voor rust en adem. Stom misschien maar juist heel omgevingsbewust worden net als je bij een paniekaanval zou doen : ik ben in de kamer.. deze tafel is echt. Geen tv kijken!! Zeker niet als ik hoge spierspanning heb. Grip grip grip en als het even kan ontspannen.. ik zou er niet aan moeten denken om medicijnen te krijgen ik denk dat ik compleet in paniek zou raken.
Inertie kan voor een kind heel fijn zijn. Dan verwijn je in je hoofd en ben je voor jezelf en het leven even niet echt. Bij mij duurde dat tot een jaar of 8 en ik triggerde het met duimzuigen. Nu als volwassene is het minder fijn omdat ik merk dat ik mijn geliefde pijn doe als ik verdwijn. Ik onderprikkel mijzelf dan zo erg dat het moeilijk is om na te denken en ik wordt sneller woest om prikkels die daar toch doorheen komen. T is gewoon niet goed voor mijn hoofd.
zo ben ik de hele tijd op zoek naar de balans tussen onderprikkeling en overprikkeling
Hallo Arina, hartelijk dank voor je openhartige reactie. Ik denk dat je met deze reactie voor mensen al een ondersteuning kan bieden. Hoe we het ook noemen is eigenlijk niet belangrijk maar dat je tegen dingen aanloopt die je belemmeren is het fijn te weten wat je er tegen kunt doen. Je mag jezelf best toestaan om af en toe te verdwijnen als je dit ook duidelijk kenbaar maakt aan de omgeving. Als zij op de hoogte zijn waarom dit af en toe gebeurd (of vaker) en ze weten de noodzaak hiervan zou het geen probleem mogen zijn. Als je jezelf meer toestaat jezelf te mogen zijn zullen woedeaanvallen minder vaak voorkomen. De noodzaak om “stille” uren te hebben is wel degelijk aanwezig. Mocht je hulp nodig hebben bij het vinden van jouw balans weet je waar je mij kunt vinden. Ik ga graag samen met jou op zoek naar je balans,
Hartelijke groet,
Mirella, De Aspiratiecoach
Ik word overprikkeld door dingen op mijn werk. Als mijn collega’s chaotisch werken, en bij de productie teveel items in 1x naar me toe transporteren. Dan kan ik me niet meer concentreren omdat ik het tempo niet bijhouden kan en dan voortdurend op m’n tenen moet lopen, omdat ik toch wil proberen om ze bij te houden. Als ik dan aangeef dat het te veel is, dan worden ze boos en zeggen: druk hem uit dan!! Als mijn hoofd op volle toeren draait dan kan ik niet meer bedenken dat er die verlossende stopknop is!
Ik ben nu op vakantie en vanmiddag in de skilift praat iedereen door elkaar en maken ze in hoog tempo bijdehandte grapjes die ik amper kan verwerken omdat het zo’n chaos is. Laat staan dat ik ze allemaal begrijp. Jammer dat ik m’n oordopjes niet bij me had om me af te sluiten…
Ik heb 30 paar sokken, en als ze uit de droger komen zit alles door elkaar en zijn er tig eenlingen bij. Als ik ze dan moet sorteren en opvouwen dan ben ik er na een stuk of 6 paar klaar mee, en ontplof ik van frustratie omdat ik het niet snel genoeg kan regelen omdat ze allemaal op elkaar lijken maar toch net verschillend zijn. Dan moet ik me afreageren op die boze sokken. Daarna duurt het nog minstens 3 weken voor ze opgevouwen zijn.
Hallo Kokkie, dank je wel voor je waardevolle reactie! Jij geeft precies het punt aan wat vaak niet aangehaald wordt. Het vinden van een oplossing of er gebruik van maken in een stress situatie is vaak het grootste probleem. Het simpele op een knop duwen is er niet meer bij. Hulp inroepen is bijna onmogelijk op die momenten. Dan ben je namelijk je grens al voor bij en kun je niet meer adequaat reageren. Je geeft heel helder aan wat knelpunten zijn in het dagelijks leven en je weet ook goed dat oordopjes behulpzaam kunnen zijn. Maar ook dat vergeten we vaak mee te nemen of er gebruik van te maken. Ik vraag mij af of ze op je werk weten van je autisme en of je zelf gebruik maakt van begeleiding voor je autisme?
Hartelijke groet,
Mirella Dohmen
Aspiratiecoach.nl
Herkenbaar.. Daarom heb ik alleen nog maar sokken met streepjes 🙂 makkelijk bij elkaar te zoeken.
Ik heb een dochter van 27 in het ass spectrum.
Ze heeft net een klinische opname van 9 maand achter de rug.Hier heeft ze veel geleerd over Ass en hoe er mee om te gaan. Ze is nu weer thuis en gaat overdag deels naar haar kamer aan de andere kant van de stad. Daar heeft ze wat begeleiding.momenteel nog geen dagbesteding.
Ze is enorm prikkelgevoelig. En raakt alweer oververmoeid.ik moet haar nu met de auto gaan brengen. Onderweg zijn te veel prikkels om te fietsen, terwijl ze dat juist graag doet. Alleen de wind al kan ze niet verdragen momenteel.
Ze krijgt dus ook veel woede aanvallen en huilbuien. Gisteren heeft ze zichzelf weer gesneden. Ze krijgt van haar behandelaar voor de spanning lorazepam. Maar voor de opname was ze hier al verslaafd aangeraakt 8 op een dag . Ze heeft dit met heel veel moeite afgebouwd. Wil dit ook niet meer meemaken.
Heeft iemand advies voor betere prikkeldemping?
Het is hier thuis moeilijk te hanteren echt zwaar!
Als ze thuis is moeten we aldooropletten. Niet stofzuigen geen wasmachine aan.letten op vaatwasser uitruimen.deuren zacht dicht.enz.
En dan zitten ook nog een groot bouwproject voorde deur.
We gaan wel kijken naar beschermd wonen in rustige omgeving.
Daar heeft ze nu beschikking voor.
Maar wachtlijsten. ….
Wie heeft tips
Oh voor de oren heeft ze al veel geprobeerd, oordopjes verdraagt ze niet
Koptelefoon helpt beetje.
Onderweg niet. De wind suist nog hard. Muziek aanzetten probeerde ze ook maar wordt je ook zat.
Iemand ervaring met antipsychotica?
Hallo Wilma, ik weet niet waar je woont dus ik weet nu niet of er bij jou in de buurt coaches zijn die ook prikkelgevoeligheid als
aandachtspunt hebben. Misschien handig om dit te mailen naar info@aspiratiecoach.nl zodat ik kan kijken of er hulp geboden kan worden?
Hartelijke groet,
Mirella Dohmen
Hallo, ik ben Anne, ik ben 62 jaar, en ik weet nog niet zo heel lang dat ik autism heb.
Goh, een voorbeeld werkt toch altijd goed!
Dit is nog maar alleen wat ik hóór.
Neem daarbij ook nog de andere zintuigen die óók dezelfde warboed waarnemen, en je bent er dichtbij om de leefwereld van een ASS-person weer te geven.
Ik zie nl. ook àlles, en alles tegelijk en evenwaardig. Om nog maar niet te spreken over al die geuren in m’n buurt, die mekaar vaak tegenspreken: de koffiebranderij waait naarbinnen, m’n college heft haar handen gewassen en nieuwe deo opgedaan, de andere college drinkt thee, mijn boterham ruikt, mijn werkmateriaal, de gang is gisteren gepoetst, m’n kleren ruiken pasgewassen of net niet, …
Als er dan op een of ander moment fél gedrag of félle woorden naar buiten komen, dan is dat geen agressie… da’s gewoon uiting van frustratie. Het moment waarop een NT-mens eens hard zou vloeken.
Toch wel fijn dat iemand eraan denkt om zo’n opname publiek toegankelijk te maken, waarvoor dank!
Anne
Hallo Anne, dank je wel voor je reactie. Hieruit blijkt wel dat overprikkeling uit elke prikkel voort kan komen, in reuk, geluid, smaak etc. Het voorkomen hiervan
is ook lastig maar niet onmogelijk gelukkig. Zolang je maar weet of ontdekt voor welke prikkels jij gevoelig bent.
Graag gedaan en dank je wel voor je bezoek!
Hartelijke groet,
Mirella Dohmen
Dag Anne, ook ik ben 62 en net gediagnosticeerd met ASS. Eindelijk valt alles waar ik al mijn hele leven aan lijd op zijn plek. Dat er een naam is voor die enorme prikkelgevoeligheid en mijn reacties daarop als ik weer eens kortsluiting heb in mijn hoofd. Ik zoek lotgenoten van mijn leeftijd. Die vind ik niet, overal jongere vrouwen (PAS enzo).. En nu jij hier. Ik weet niet of deze site ook mensen samenbrengt.
Fijn om dit te lezen hier (en ook alsmaar zoeken op internet naar info, lotgenoten etc is voor mijn prikkelgevoeligheid helemaal niet goed)
Groetjes Aatske
Hallo Aatske, dank je wel voor je reactie. Ik weet niet waar je woont maar er zijn diverse soorten lotgenoten groepen ook van diverse leeftijden. Mocht je hier interesse in hebben laat mij dan weten waar je woont en dan kan ik kijken wat er bij jou in de buurt te vinden is. Op 5 april verzorgt Aspiratiecoach.nl wel een bijeenkomst over autisme met ervaringsdeskundige in het zuiden van het land. Misschien een ideetje om hier te starten? Graag tot wederbericht, hartelijke groeten, Mirella, Aspiratiecoach.nl
Erg mooi artikel! Komt even binnen! Sinds twee jaar weet ik dat ik een ass heb. Aan de buitenkant niks te zien bij me…heel mijn leven ‘afgekeken’ bij mensen hoe het moet, mezelf trucjes aangeleerd om een en ander te verbloemen. Merk daardoor dat het heel moeilijk voor de mensen om me heen is om zich in te leven en te begrijpen wat voor chaos er vaak in mijn hoofd en lijf plaatsvind. Zelfs mijn partner kan zich er weinig bij voorstellen. Hij is tegenovergestelde van mij en daardoor vind hij het nog weleens moeilijk om zich voor te stellen hoe het is voor mij. Daarom blij met dit artikel. Hopelijk gaat hij me nog beter begrijpen hierdoor.
Hallo Claudia, dank je wel voor je reactie. Wat goed dat je er zo mee bezig bent om te ontdekken wat voor jou belangrijk is bij overprikkeling.
En het is heel belangrijk dat je omgeving dit weet en jou ook kan helpen om overprikkeling te voorkomen. Ik ben heel benieuwd hoe je vriend hierop reageert, misschien
kun je dit nog een keer hier posten?
Hartelijke groet,
Mirella
eigen ervaring over overprikkeling. Daar zou ik denk ik wel een hele tijd over door kunnen gaan.
Handdoeken kan ik niet buiten drogen want dan voelen ze als schuur papier op mijn huid. Nieuwe kleding zit niet lekker. Draag mijn kleding daarom altijd totdat het kapot is en liever nog een paar dagen langer.
De geur van wasverzachter is voor mij een stinkbom (net als veel zeep, parfum, luchtverfrissers en deo). 99% van vlees kan ik niet wegkrijgen omdat ik de textuur niet te doen vind en zo geldt dit ook voor een aantal groenten. . Mijn eten moet ook vooral niet te veel smaak hebben… gekookte bloemkool zonder saus e.d. is voor mij meer dan genoeg smaak.
Naar de markt gaan is voor mij een hel. Al dat geschreeuw en dan die vreselijke geur vlagen van vis. Verweven met de geuren van fruit, kaas, en stroopwafels. Dan heb ik het nog niet gehad over mensen die zo dicht op je lopen die tegen je aan stoten. 1 minuut is voor mij meer dan genoeg om dan te willen vluchten en thuis een paar uur onder een deken te kruipen om weer rustig te worden.
Laat mij lang genoeg op school aan een project zitten met een projectgroepje waarin 1 iemand zijn werk niet doet en niet om kan gaan met feedback dan heb ik mijn limiet snel bereikt. Ik ontplof dan of ik sluit mij compleet af en functioneer de rest van de dag totaal niet meer.
Naar een psycholoog gaan was de 1e keer ook een verschrikking In het gebouw hadden ze van die automatische lampen die bij te weinig beweging uit ging om energie te besparen. Schrok me er iedere keer kapot van. Praten over moeilijke dingen was al een uitdaging. Met de EMDR zo dichtbij de psycholoog moeten zitten haar te ruiken en dan ook nog die vinger moeten volgen en vertellen over ervaring met emotie maakte mij compleet wanhopig. En zij ook maar niet begrijpen dat ik een hekel had aan haar vest omdat die telkens tegen mij aan kwam en een rot geluid maakte. Na 2 keer kon ik het niet meer opbrengen er heen te gaan. 3 kwartier daar zijn koste mij 2 weken om weer beetje in mijn eigen doen te komen. uiteindelijk bij de huisarts verwijzing gevraagd naar iemand anders. Gelukkig snapte die psycholoog wel wat van overprikkeling denk dat ik anders nooit meer hulp zou hebben durven vragen.
Hallo Lisanne, dank je wel voor je reactie. Ik denk dat je met jouw eigen ervaring veel mensen zal kunnen helpen door te laten zien hoeveel invloed overprikkeling heeft op het
dagelijks leven. De invloed hiervan wordt vaak onderschat, de problemen die men hiervan ondervindt worden vaak weggewuifd. Ik hoop in ieder geval dat je de hulp hebt kunnen blijven hervatten.
Ook hier kwam het filmpje binnen. Ik ben moeder van een zoontje van 6 jaar met autisme. Mijn zoontje is elke dag overprikkeld en heeft daardoor veel boze buien. Ik lees mij zoveel mogelijk in over autisme en overprikkeling zodat ik hem zo goed mogelijk bij kan staan maar wat is dat lastig. Na een jaar strijden om mijn zoontje op speciaalondewijs te krijgen omdat het op regulier niet te doen was voor hem, eindelijk wat meer overzicht kunnen creëren voor hem. Na een aantal weken op speciaalondewijs lijkt de overprikkeling weer langzaamaan meer een rol te spelen in ons gezin. Wat is het moeilijk om een goed balans hierin te vinden.
Als moeder wil je dat je kind gelukkig is en zich veilig voelt maar telkens als je iets dichterbij denk te komen gaan we weer 5 stappen terug. Altijd zoekende op internet om de juiste hulp te kunnen bieden maar dat valt niet mee.
Vr groet Monique Punter
Hallo Monique, dank je wel voor je reactie. Het is inderdaad een zoektocht naar het vinden van de juiste mate van prikkeling bij autisme. Dat ligt voor ieder kind en volwassene met autisme anders. Ik vind het bijzonder knap dat je het niet hebt opgegeven en in ieder geval de strijd om speciaal onderwijs gewonnen hebt. Het is misschien wel mogelijk om voor jouw kind begeleiding aan te vragen om jouw te helpen. Ook is het mogelijk om zelf ondersteuning te vragen bij jouw zoektocht om het de juiste hulp te kunnen bieden. Ook als ouders heb je een uitlaatklep hard nodig. Als ik daarin iets voor jou kan betekenen hoor ik het graag,
Hartelijke groet,
Mirella Dohmen
Ik heb de afgelopen maanden heel veel gelezen over Autisme Spectrum Stoornis omdat ik om ga met een vrouw die mijn een keer ter loops vertelde dat ze een “licht” vorm autisme had.
Zoals een ieder weet bij het aan gaan van een relatie zit je in het beginne op een roze wolk en wanneer de vrouw waar je gek op bent je tussen neus en lippen door verteld dat een “lichte” vorm van ASS heeft schenk je er niet al te veel aandacht aan immers je zit op een roze wolk en zijn de “symptomen” niet zichtbaar.
Nu zijn we een jaar verder en ben tegen het nodige opgelopen.
Als ik iets zeg of zei dan viel me steeds vaker op dat ik totaal verkeerd werd en of word begrepen. Hoe ik dan ook mijn best deed om te corrigeren ze hoort dan niets meer en geeft mij de wind van voren.
Omdat ik op een gegeven moment ten einde raad was ben ik alles wat zij tegen mij zei op een rijtje gaan zetten. In dat proces van alles op een rijtje zetten herinnerde ik me dat ze eens had gezegd dat ze “licht” autistisch was en dus zocht ik op internet naar de betekenis “licht” autistisch.
Ik ben na het lezen van een aantal artikelen letterlijk van mijn stoel gevallen omdat alles op zijn plaats viel. Het imiteren van gedrag, de woede uitbarstingen, de totaal verkeerd begrepen gespreken en ga zo maar door. Letterlijk alles was herkenbaar.
Toen ik haar via what’s app een artikel er over toezond werd uitgelachen omdat ik volgens haar doktertje speelde en kreeg de wind van voren.
Mensen in haar omgeving(vrienden, familie enz) hebben het echter niet door wat bij haar speelt omdat ze niet zoals ik dagelijks met haar omga.
Ik hoop een manier te vinden om haar te helpen en haar richting begeleiding te krijgen zonder haar in het harnas te jagen voor het te laat is want ze klaagt al een hele tijd dat ze slecht slaapt, dat ze op haar werk al een keer is uitgevallen tegen een collega en nog tal van incidenten die los staan van de incidenten die ik met haar persoonlijk heb mee gemaakt
Het is verder een geweldige vrouw maar ze heeft echt hulp nodig.
Hallo Wilgo, wat een ontzettend heldere en lieve reactie. Ik heb bewondering voor het feit dat jij zo positief bezig bent met het autisme van jouw vriendin. Het is niet makkelijk om een relatie op te bouwen en al zeker niet als er autisme in het spel is. Onmogelijk is dit echter niet en als jullie beiden geholpen worden om elkaar te begrijpen kan dit een hele stevige relatie worden. Mocht je hier meer over willen weten hoor ik het graag. Het is dan ook mooi dat je niet autistisch hoeft te zijn om in mijn praktijk te mogen komen. Hulp zoeken kan ook betekenen dat er inzicht, acceptatie of bewustzijn komt voor jullie beider situatie.
hartelijke groet,
Mirella
Heel herkenbare verhalen, en die geven altijd weer wat extra steun omdat je als persoon met ASS toch heel vaak niet begrepen wordt.
Nu wordt vaak gezegd dat je bij het ouder worden beter met de gevolgen van de ASS kunt omgaan omdat je jezelf hebt aangeleerd hoe dingen werken en hoe je moet reageren in verschillende situaties. Maar ik heb het gevoel dat dit niet zo is bij overprikkeling. Ik heb zelfs het idee dat het (in mijn geval) steeds erger wordt, ik krijg steeds meer last van een teveel aan prikkels, en het weer bijkomen daarvan duurt ook steeds langer.
Zou het inderdaad zo kunnen zijn dat het ouder worden een negatief effect heeft op de prikkelverwerking?
Hallo Paul, dank je wel voor je reactie. Het klopt dat we steeds meer leren omgaan met ASS hoe ouder we worden. Dit komt omdat we uitvinden wat werkt voor ons en wat niet. Echter als we ouder worden, worden we ook minder flexibel en kunnen we ons minder aanpassen aan onze omgeving. Dit kan ten koste gaan van hetgeen wat wij eerder zo goed hebben geleerd. Het is fijn als je kunt kijken wat in jouw geval nog aangepast kan worden aan je huidige situatie, eventueel met ondersteuning.
hartelijke groet,
Mirella Dohmen
Aspiratiecoach.nl
hallo Paul
ja ik denk het wel, in mijn geval wel, en dan ben ik pas net 27.
als je een goede basis (familie/vrienden/rust) hebt en je jezelf de rust kunt geven die je nodig heb, en zolang de harde werk-prestatie maatschappij mee wil werken zal dat wel veel schelen, en zal je er misschien pas last van gaan krijgen als dit gaat veranderen.
Nu gaat de wereld elke dag sneller en sneller, en word dat laatste wel steeds moeilijker voor degene die ertussen kwakkelen….
(dit is mijn ervaring die ikzelf nu meemaak, en kan voor iedereen verschillen)
Wat te doen als je 14 jarige zoon niet langer kan
deelnemen aan de maatschappij?
Door chronische overprikkeling zijn kamer nauwelijks nog af komt?
Hij heeft al medicatie (aripiprasol + methylfendidaat). Er heeft een systeembehandeling autisme plaatsgevonden, Geef me de 5 wordt toegepast, speciaal onderwijs vanaf groep 7, klinisch opname is afgebroken vanwege extreme prikkelgevoeligheid, huis is aangepast (gladde muren, wit-grijs-zwart, aangepaste verlichting, apparatuur met minste decibellen etc.).
Hij gaat al twee jaar niet meer naar school. Wij weten het niet meer. We kunnen niet meer op vakantie, niet meer samen eten, douchen is nauwelijks haalbaar en we kunnen nergens heen, geen bezoek ontvangen etc.
Dit jaar ook alle kerstversieringen afgeschaft.
Wat kunnen we nog doen om hem te helpen?
Hallo Metha, wat zitten jullie in een lastige situatie. Respect voor alles wat jullie voor hem doen, petje af. Wat je kunt doen is jezelf sterker maken door begeleiding te vragen voor jezelf. Als er geen verandering mogelijk is bij jullie zoon is het zaak om voor jezelf te waken en alle hulp te zoeken die er mogelijk is. Dit heeft ook impact op jullie als gezin. Ik zou dolgraag willen helpen maar weet niet waar jullie wonen. Mocht je meer informatie willen stuur dan een privebericht naar info@aspiratiecoach.nl
hartelijke groet
Mirella
Aspiratiecoach.nl
Hallo Metha,
Wij hebben een zoon van 29 jaar met PDD-Nos, ontwikkelingsachterstand die 8 jaar geleden overspannen is geraakt door de vele veranderingen in de samenleving en daardoor in eigen woon- werk leefomgeving.
Nu 8 jaar later is hij nog steeds in crisis. Heeft tijdelijk thuis gewoond vanwege uitzichtloze situatie in
Instelling, maar hielden dit niet vol wegens de vele angst, paniek uitbarstingen. Medicatie deed hem
Juist niet goed, want door de lorezepam, alprozelam verloor hij nog meer grip op de omgeving. Zijn lichaam stond strak van de spanning. Inmiddels is deze medicatie er af, maar zijn er meltdowns die
Op ons en omgeving veel impact hebb. Wij willen nu medicinale cbd olie proberen. Veel goede ervaringen zijn hierover beschreven door mensen met autisme op de website van Stichting mediwiet.
Wens jullie alle kracht en sterkte.
hallo,
Werd stil toen ik dit las. (heb mijn familie het ook laten lezen)
— Al vanaf jongs af aan hebben mijn ouders het moeilijk gehad met mij.
ik was vroeger erg snel driftig omdat ik vaak niet begreep hoe ik me moet gedragen, en uiten het op de raarste momenten. Mijn ouders hebben tot de dag van vandaag nog altijd gedacht dat ik een vorm van autisme heb, al hebben ze dat vroeger nooit laten testen (bang dat hun kind een Labeltje zou krijgen, waardoor ik later minder mogelijkheden zou hebben als volwassenen).
In plaats daarvan kreeg ik heel veel extra hulp op de Basisschool(1995-2003), soort van gedragstherapie. Ze hielpen me met mijn driftbuien, communicatie, leren contact maken met klasgenootjes en vooral het durven vragen waarom iemand iets doet (en nog veel meer).
Door elke dag die hulp te krijgen kon ik er redelijk goed mee overweg.
Ik had hier en daar nog driftbuien, omdat ik ook een makkelijk mikpunt was van mede-scholieren, maar werd aangeleerd ervan weg te lopen. (als dat kon)
Ik had alsnog wel mijn ‘probleempjes’ maar iedereen zag wel dat er aan gewerkt werd.
**laatst nog eens rapporten/eindbeoordeling gelezen van de B.school, en toen las ik dat “ik nog wel veel had om aan te werken” ** (en dat probeerde ik ook zeker)
— Eenmaal op de Middelbare school was ’t een andere verhaal. Alles wat ze mij toen aangeleerd hadden, moest ik zelf gaan doen. En ik kan je zeggen: “het was een ware hel”.
Doordat ik met oude klasgenootjes (degene die mij toen ook pestten) in de 1e klas VMBO werd gezet, was ik al gauw weer het mikpunt. Ik werd al snel gepest en omdat ik er alleen voor stond, was het moeilijk om mijn ‘probleempjes’ onder controle te houden.
Na een paar weken VMBO zat ik al bij de Decaan op kantoor en moest uitleggen waarom ik zo driftig was geweest naar de leraar. Ik probeerde het uit te leggen dat ik gepest werd door klasgenoten, maar de Decaan snapte er natuurlijk niets van. “Waarom heb je dan de Leraar uitgescholden en een stoel die kant op gesmeten”
“ik wist niet wat ik moest doen, de leraar gaf mij de schuld van de ruzie tussen mij en klasgenoot” zei ik. “ik heb mijn boosheid proberen in te houden toen ik ruzie had met klasgenoot, maar toen begon de leraar ertussen te schreeuwen, ik kreeg op mijn flikker, omdat ik uiteindelijk de grootste bek had” (dat was toen blijkbaar de druppel voor mij, woest was ik)
Ik werd geschorst, begreep het niet. Kwam thuis en ouders waren ook “boos” maar wisten wel waar het probleem zat.
**zo zijn er nog wat dingen gebeurd, waar ik vaak wel de dupe van werd, en soms weer geschorst werd**
(Ik wil niet alles goed praten/-keuren, maar heb elke keer echt geprobeerd om controle te houden. Ik was al een buitenbeentje, dus dan probeerde ik 200% mijn best te doen.)
Dit ging zo door tot einde 4e jaar VMBO, vandaar dat het een ‘Hel’ was voor mij.
— In 2013 heb ik een A.S.S.-onderzoek laten doen, omdat ik weer terug bij af was.
Ik hoopte nu eindelijk wat inzicht te krijgen wat er nou precies is met mij, om zo mijn leven weer wat orde, structuur en regelmaat te krijgen. Tijden het onderzoek werd de vraag gesteld: “en wat hoop je nu, dat je een Labeltje krijgt”. Ik wist niet wat ik hoorde. ” ik wil hulp, iets waar ik me aan vast kan houden voor mijn leven waarmee ik verder moet”. Of het nu een “label” word of niet, ik wil geholpen worden.
En toen kwam het, door alle hulp van vroeger, met name het contact maken met personen (oogcontact), het houden van sociale contacten (wat helemaal niet zo sociaal is vergeleken hoe mijn vrienden sociaal zijn) zeiden ze na het diagostiek: je bent niet autistisch.
” Austisten zijn niet sociaal, hebben geen oog-contact en hebben geen gevoel/emphatie” dat is wat de Psychiaters/Psychologen van GGZ heel duidelijk en hard in mijn gezicht zeiden. Zij voegden er aan toe: “waarschijnlijk komen al je ‘probleempjes’ doordat je Dyslexisch bent. :S
“En je moet gewoon wat beter je best doen”
Ik wist niet wat te denken. Ik probeerde het nog uit te leggen. Dat al het werk van B.school vroeger, het jarenlang proberen te begrijpen en dat ik de eigenschappen die toen voor mij ‘vreemd/moeilijk’ waren heb aangeleerd, door heel veel hard werken van mijn ‘Helpers’ en mijzelf. Ik werd never niet geloofd, en werd gewoon naar huis gestuurd.
“als er nog ooit iets is, mag je altijd bellen” zeiden ze..
Nja je begrijpt wel dat dat dus niet gaat gebeuren, althans niet bij DIE ggz-instelling.
Ik werd er depressief van, wist niet meer wat te doen, Ik voelde me onzekerder met de dag.
Probeerde weer te gaan werken, Job hier, Job daar. Overal was ik een Einzelganger en kwam weer thuis te zitten. Wat moest ik nou doen? Ik deed zo mijn best om beter te worden voor Iedereen rondom mij. (ik zette mezelf altijd op de laatste plaats, zolang ik maar andere gelukkig maakte met klusjes enz. “de dingen die ik dan wel kon doen” )
Nu ben ik een Jongen, 27 jaar. Ben zo onzeker/ chaotisch als je maar zijn kunt. en heb na maanden klachten/nachtmerries e.d. weer de stap genomen om naar de dokter te gaan.
(Ik wil mijn leven op orde krijgen voor mijn familie en die paar vrienden die ik dan heb)
Heel mijn verhaal uitgelegd/ en de dingen die ik opgeschreven heb, om zo duidelijk mogelijk te zijn.. (heeft me heel veel tijd/hulp en moed gekost)
De dokter heeft geluisterd en de briefjes gelezen.. kijkt even in het systeem naar aanleidingen van GGZ-diagnose 2013. en zegt: ” en wat wil je nou?” ik zei: “IK WIL GEHOLPEN WORDEN”
en voeg eraan toe: “Iedereen in mijn naaste omgeving zegt dat ik wel een vorm heb van autisme, de struggles en die manier van denken en leven, Ik wil dat ik orde, regelmaat en structuur in me leven ga krijgen” en zei erbij: “EN ALS DAT MET EEN LABEL MOET, DAN MAAR EEN LABEL, ALS IK MAAR DE HULP KRIJG DIE IK AL JAREN GELEDEN HAD MOETEN KRIJGEN, IK BEN OP, MOE, IK KAN HET NIET MEER ZO, BEN IK DAN GEK AAN HET WORDEN”
en toen zei ze: ” Ja maar nickey, je weet het toch al? je hebt dat niet, autisten zijn niet sociaal zoals jij wel bent, en autisten maken geen oogcontact en hebben geen gevoel/empathie”
“ik ga dit even overleggen met collega’s, maar neem deze medicijnen (quetiapine) maar in de komende week, en dan zie ik jou over een weekje weer”
Ik bevroor, schudde mijn hoofd op en neer, ik wist niet meer wat ik moest zeggen. ik kreeg gewoon weer hetzelfde te horen.. toewijl ik overal, op dokters-sites, berichten van profs/artsen lees die zelf ook autisme hebben. Ik bedoel ermee te zeggen: die zijn ook “sociaal en maken ook wel eens “oogcontact” en tonen ook “gevoel/ emphatie. bijv. die van TV: Filemon wesselink.
Nja volgende week ga ik nog maar is in gesprek met de “Dokter”.
Ik wil hoe dan ook goed/serieus geholpen worden, anders had ik echt niet al die tijd eraan verspilt, want zo voelt dat dan wel.
Ik hoop hiermee een kant te laten zien, van iemand die waarschijnlijk wel een: “vorm van autisme heeft”, maar niet gehoord word door “specialisten”.
en misschien herkent iemand zich er in.. reageer dan vooral!!
Hallo Nick, wat je beschrijft is zo herkenbaar en tegelijkertijd ook de triestheid van autisme. Het gaat niet zomaar vanzelf om hier mee om te gaan. Ik vind het dapper dat je het zo duidelijk beschrijft en ook dankbaar dat je dit ook hier neerzet. Voor een ieder uit autisme zich anders en hebben ook andere problemen met hun autisme. Mocht je hier hulp bij willen hebben hou ik mij aanbevolen. Het is niet niks en alle hulp is welkom. De ervaringen van anderen zijn hierbij ook heel kostbaar. Dank je wel voor jouw kwetsbaarheid, het wordt zo gewaardeerd, net als jij,
hartelijke groet,
Mirella
Aspiratiecoach.nl
Pingback: Overprikkeling | aHspie
Ik krijg kippenvel, na het lezen van Nick’s verhaal.
Best veel herkenning. Ik ga mijn leven niet bij langs. Nick’s verhaal gaf al zo veel prikkels.
Maar heel in het kort:
Na het leven, ook in een hel, werd bij mij op 50 jarige leeftijd de diagnose gesteld.
Wat een openbaring! Maar wat vooral parallel loopt: Ook bij mij wordt tot op de dag van vandaag ontkent door naaste vrienden, dat autisme heb, vooral door het gemak waarmee ik contacten maak, en mijn grenzeloze empathie.
Maar ik herken mij goed in de diagnose en ben blij ermee. Begrijp na meer dan 50 jaar, eindelijk mijzelf.
Dag,
als partner van een 37-jarige man met autisme zou ik graag ook wat van me af willen schrijven:
Alles wat hierboven wordt beschreven, is precies waar mijn vriend mee te kampen heeft. Hij is kort geleden gediagnosticeerd op autisme en adhd (na jaren van aanklooien bij allerlei instanties en doktoren), waarbij allebei de kanten even vaak de overhand nemen en soms zelfs met elkaar in conflict komen. Hij heeft vooral grote problemen met zijn hoofd rustig te krijgen en ergens echt energie of rust uit te putten. Dit is een zodanig groot probleem dat hij zonder medicatie niet meer kan slapen. Wat de medicatie echter niet kan weghalen, is de paniek over dingen waar hij geen uitweg meer mee weet, doordat zijn verwerking zo traag blijft lopen dat elke prikkel er één te veel is. Ik heb al een aantal jaar met een bedroefd gevoel hem steeds vaker horen huilen en roepen dat hij dit niet meer wil, dat het ophoudt, dat hij weer gewoon kan functioneren, dat zijn hoofd stil wordt, dat hij weer rust kan krijgen (en ergere dingen die duidelijk zijn frustratie weergeven). En dat, terwijl hij eigenlijk wel gewoon heel veel kan, en heel lief en eerlijk en een heerlijke weetal is, en gewoon zou kunnen meedraaien met alles en iedereen als hij dat maar op zijn eigen tempo, tijd en manier zou kunnen doen.
Wat mij opvalt, is dat de beschrijving van hoe mensen als hij dit ervaren vaak zeer herkenbaar is, maar dat bijna nergens een beschrijving van het proberen op te lossen van de problemen staan. Wat moet je doen als je je hoofd niet meer stil krijgt? Waar moet je de rust vandaan halen als je niets meer kunt halen uit even douchen, even wandelen, een sigaartje roken, een boek lezen enz.??
Ik snap wel dat dit ondoenlijk is, want iedereen is anders en zal weer een andere manier moeten vinden om om te kunnen gaan met de problemen die hun lichaam/hoofd hen toewerpt, maar als partner vind ik het ook bijzonder frustrerend dat eigenlijk niemand in je directe omgeving er ook maar enige begrip voor op kan brengen. Ik moet met lede ogen toezien hoe zelfs mijn vriend zijn ouders hem als lui en vervelend bestempelen, daar ook nooit iets anders over zullen gaan denken (terwijl het overduidelijk nog in de familie zit, maar ook daar is nooit over nagedacht en wordt weg gewuifd met de gezegde “ach ja dat waren nu eenmaal aparte mensen”).
We krijgen wel hulp van het Autisme Centrum, alleen is daar een gigantische wachtlijst voor zodat het nog maanden duurt voordat we eindelijk met een gerichte behandeling kunnen beginnen (we hebben al een heel traject van psychologen, psychiaters e.d. achter ons liggen, met allerlei wilde diagnoses en pas toen we er zelf naar vroegen eindelijk de richting op gegaan van ASS).
Ik maak hieruit op dat er in Nederland alleen al kennelijk zoveel mensen zijn met ASS, dat we de hulpverleners niet kunnen aanslepen maar dat de maatschappij ook nog eens stug blijft volhouden dat iedereen alles maar moet kunnen om zijn leven te kunnen leven, vooral omdat daar het meeste geld mee wordt verdiend, over de ruggen van mensen die dit helemaal niet vol kunnen houden.
Zoals ik al zei, alles wat hierboven geschreven is, is allemaal heel herkenbaar, zelfs voor de partners van mensen met ASS. Toch zou ik maar wat graag willen dat we er samen achter kunnen komen, mijn vriend en ik, hoe hij met vooral de herrie in zijn hoofd en zijn energiehuishouding zou kunnen omgaan. Het is zo vreselijk om een man in zijn jonge jaren te horen schreeuwen dat hij er liever een eind aan wil maken dan dat hij de volgende dag dezelfde paniek weer keihard terug krijgt, dat hij niks meer durft te doen omdat hij “toch niks kan”, “nergens goed voor is”, en meer van dat soort uitingen. Hij heeft verdorie net zoveel recht op kwaliteit van leven als ieder ander!
Ik hou van hem zoals hij is, al trapt hij 100 deuren in, molt hij tig spullen, komt hij nergens meer aan de bak of wat niet al maar hij is een goed mens en ik zou hem nu toch eens zo graag kunnen helpen, zonder er alleen maar bij te kunnen staan en niets voor hem kunnen betekenen.
Hoi, heel herkenbaar. .. ik ben zelf ook verkeerd behandeld voor mijn autisme. Door rini stoutjesdijkj en Ellen dreyer van btsw. Blijf daar weg. Daar Is een hoop mis. Zie http://www.transparanteteksten.nl
nu gaat het redelijk. Maar ik hoop mensen te waarschuwen. Groet
jammer dat er geen oplossingen in het artikel staan voor overprikkeling. wat je kunt doen.
Het is heel herkenbaar. Ik ben een meisje van 15 jaar maar herken al veel dingen. Ik krijg nu steeds meer hyperventilatie aanvallen en dat vind ik toch een beetje eng. Ik heb ik vaak woedeaanvallen en ik heb vaak het gevoel dat ik verlamd ben. Wat ze in mijn omgeving niet snappen. Het is echt heel mooi verwoord!
Hallo ik ben Benno, en ben een aantal jaren geleden asperger en adhd gediagnosticeerd, ik heb last van bepaalde harde geluiden, hard gepraat, iemand die de hele tijd hetzelfde riedeltje op een piano speelt, een uur lang, ik kan niet tegen oneerlijkheid, vooral als die ander wel gelijk krijgt en ik het onderwerp wel oneerlijk vind, daarbij komt nog als ik dan boos wordt, of met een deur sla, anderen weer boos op mij worden, en zeggen dat ik normaal moet doen, want Benno is bijna nooit boos, dus moet ik me weer schikken naar een ander, de schuld krijgen van dingen die ik niet gedaan hen, vooral was dat in mijn werk, verpleging, ik krijg nu oxazepam 4x daags en helpt me kalmeren, ik woon in een woonzorgcentrum en irriteerde me vroeger aan de mensen, het gepraat en het onhandige van het personeel, nu gaat dat beter, maar als de oxa gaat uitwerken, net als de ritalin vroeger, ben ik weer sneller geirriteerd. Bovendien ben ik dan wat bang voor de gevolgen van mijn boosheid( gesprekken en zo, maar meestal gaat dat goed), ik kan me ook sneller druk maken om iets, ‘beren op de weg zien’, gelukkig zijn er nu veel mensen, famile deels, en personeel die me wel begrijpen, heel verhaal , maar wilde toch reageren