Inspiratie

De metafoor van de Aspiratiecoach!

In het jaar 1965 op de eerste dag van het nieuwe jaar werd een mooi plantje geboren. Ze keek in het rond en zag enorme rookwolken, schitterende kleuren en wonderlijke figuren in de lucht. Ze hoorde overal knallen en hoorde geroezemoes om haar heen. Vol verwondering om alles om haar heen bleef ze even staan om alles in zich op te nemen. Wat een wonderlijke plaats is dit, hier wil ik wel blijven. Ik wil helpen om de wereld nog mooier te maken en er nog meer kleur aan toe te voegen. Wat zou dat mooi zijn om hier deel van uit te mogen maken.Aspiratiecoach metafoor

Plotseling hoorde ze een stem vlakbij, een diepe donkere stem die haar aansprak. Wat doe jij nu hier op dit tijdstip en deze plaats? Je hoort hier niet te zijn! Je bent te vroeg en je bent ook nog eens geknakt op verschillende plaatsen. Er is niemand die jou wilt hebben in deze staat. Wij kunnen je niet weg doen en zullen accepteren dat je hier staat maar verwacht verder niets van ons.

Geschrokken liet het plantje een paar blaadjes vallen, daar werd ze niet mooier op.

In de jaren die volgde werd het plantje van alle kanten belaagd. Spelende kinderen op het veld trapten op haar mooie takken en blaadjes. Ze wisten niet dat ze hiermee op haar ziel trapten. Mensen lieten hun honden op haar plassen waardoor ze bijna verdronk. Mensen gooiden zelfs de aarde over haar heen en er was niemand die haar hielp.

Daar stond nu die arme plant, alleen en verlaten. Zij wist zich geen raad. Het drong tot haar door dat zij verstoten was door het goede.

Zij voelde zich zo oneindig ongelukkig en nutteloos. Zij begreep niet waarom zij gemaakt was, waarom zij op aarde moest zijn. Zij dacht steeds dieper na, maar hoe meer zij nadacht, hoe mismoediger zij werd, want zij zag nergens iets goeds, geen echte betekenis, of een doel dat haar met haar geboorte was meegegeven. Het was alsof de zwarte laag ook haar ogen had bedekt.

Ze wist niet dat het ergste nog moest komen….

Ze voelde ineens dat ze met haar wortels en al naar boven werd getrokken, ze hoorde mensen gemeen lachen en dreven de spot met haar…kijk haar nu…zo lelijk en zo waardeloos heb ik ze zelden gezien, gelukkig hebben we haar uitgeroeid met wortel en al, dat wordt dus nooit meer wat.

Het plantje huilde dikke tranen en wist niet meer wat ze kon doen om te laten zien dat ze ook mooi was en vol met liefde zat die ze graag wilde delen met deze wereld.

Terwijl ze daar zo lag met haar worteltjes boven de grond en zonder haar prachtige bloemetjes voelde ze ineens hele zachte handjes om haar heen. Ze werd opgetild..heel liefdevol….zo liefdevol dat ze er opnieuw van volschoot.

Het was een heel klein jongetje dat gezien had hoe gemeen de mensen het mooie plantje uit de grond hadden getrokken. Het deed hem pijn om dat te zien en bedacht dat hij dit plantje aan zijn moeder wilde geven. Hij wist zeker dat zijn moeder het plantje liefdevol zou verzorgen.

aspiratiecoach

Opgewekt en vrolijk ging het jongetje met het plantje op weg naar zijn moeder. Hij gaf haar het plantje en vertelde zijn moeder wat er was gebeurd met het plantje. Zijn moeder boog zich liefdevol over het plantje en het jongetje. Och kind, wat ben ik blij dat jij zo’n groot hart hebt dat je zelfs om dit kleine plantje geeft. Het ziet er inderdaad heel zielig uit. Ze spoelde de aarde van het plantje en keek recht in de ziel van het plantje. Och kind wat ben ik blij met dit plantje. Ik weet zeker dat als wij dit plantje met veel liefde verzorgen en koesteren dat dit het mooiste plantje wordt in onze tuin..

Tegen zoveel liefde kon het plantje niet op…ze groeide en ze bloeide en ze gaf de mooiste bloemen die ze maar kon geven. Ze werd zelfs zo mooi dat mensen die haar zagen ook een stekje wilde hebben van dit plantje. En zo kwam het dat het eens zo ongelukkige plantje een heel waardevol plantje werd voor veel mensen en dat ze met haar mooie bloemen veel Aspiratiecoach Sunflowervreugde en liefde kon verspreiden…zoals ze dat bij haar geboorte gewenst had!

Het verhaal van mijn leven in de vorm van een metafoor ter inspiratie. Gemaakt door de Aspiratiecoach.nl,  Mirella Dohmen,  voor de eindpresentatie van de NLP Master in 2013.

 

 

 

De metafoor van verdriet en hoop

Er was eens een kleine vrouw die langs een stoffige veldweg kwam. Ze was wel al tamelijk oud maar  haar loop was licht en haar lachen, had de frisse glans van een onbezorgd meisje. Bij een inééngekrompen  gedaante bleef ze staan en keek naar beneden. Ze kon niet veel herkennen. Aspiratiecoach Vincent_van_Gogh_-_Weeping_Woman_(F1069)Het wezen dat daar in het stof  op de weg zat leek bijna figuurloos. Het deed haar denken aan een grauwe flanellen deken met menselijke  vormen. Ze bukte zich en vroeg “Wie ben jij?” Twee bijna levenloze ogen keken moe ophoog. “Ik? Ik ben het Verdriet.” Fluisterde een stem  stamelend en zo zacht dat ze het bijna niet kon horen. “Och, het Verdriet!”, riep de kleine vrouw blij alsof ze een oude bekende begroette. “Je kent  mij?” vroeg het Verdriet wantrouwend. “Natuurlijk ken ik jou. Steeds weer heb je mij een stuk weg begeleid”.

“Ja maar, stotterde het  Verdriet, Waarom vlucht je dan niet voor mij?” “Waarom zou ik voor je vluchten, mijn liefje? Je weet toch zelf maar al te goed dat je elke  vluchteling inhaalt. Maar wat ik je wilde vragen, waarom zie je er zo moedeloos uit?’ “Ik… Ik ben verdrietig” antwoordde de grauwe gedaante met gebroken stem. De kleine oude vrouw ging  naast haar zitten. “Je bent dus verdrietig” zei ze en knikte vol begrip met haar hoofd. “Vertel  me eens wat jou zo bedrukt.

” Het Verdriet zuchtte diep. Zou dit keer echt iemand luisteren? Dat had ze zich al zo vaak  gewenst. “Ach, weet je, begon ze voorzichtig, het is zo. Niemand mag mij. Het is nu eenmaal  mijn bestemming om onder de mensen te gaan en een tijdje bij ze te blijven. Maar als ik kom  schrikken ze terug. Ze zijn bang voor mij en mijden me als de pest.”. Het Verdriet slikte hard. “Ze hebben spreekwoorden uitgevonden met welke ze me willen  verbannen. Ze zeggen “Ach, het leven is een groot feest”. En hun valse lachen leidt tot  maagkrampen en ademnood. Ze zeggen “Geërgerd is datgene wat hard maakt”. En dan krijgen  ze hartpijnen. Ze zeggen “Je moet je maar bij elkaar houden” En ze voelen het getrek in  de schouders en de rug. Ze zeggen dat alleen zwakkelingen huilen. En de opgekropte tranen  doen hun hoofd bijna uit elkaar springen. Of ze verdoven zich met alcohol of drugs opdat  ze mij maar niet hoeven voelen.

“Och ja, bevestigde de vrouw, zulke mensen ben ik al vaker tegen gekomen.’! Het Verdriet  zakte nog verder in elkaar.”En dat terwijl ik alleen maar de mensen wil helpen. Als ik heel  dicht bij ze ben kunnen ze zich zelf ontmoeten. Ik help hen een nest te bouwen waar ze hun  wonden in kunnen verzorgen.” Wie verdrietig is heeft een erg dunne huid. Het leed breekt  weer op als een slecht genezen wond en dat doet pijn. Maar alleen wie het Verdriet toe  laat en alle ongehuilde tranen huilt, kan zijn wonden werkelijk genezen. Maar de mensen  willen helemaal niet dat ik ze help. In plaats daarvan schminken ze een schelle lach over  hun littekens. Of ze leggen een dik pantser over hun bitterheid heen.” Het Verdriet zweeg. Haar huilen was eerst zwak ,toen sterker en tenslotte erg vertwijfeld.

De kleine, oude  vrouw nam de in elkaar gedoken gedaante troostend in haar armen. Wat voelt ze warm en zacht  aan, dacht ze en streelde zachtjes het bevende hoopje. “Huil maar, verdriet” fluisterde ze  liefdevol. “Rust maar uit zodat je weer nieuwe krachten krijgt. Vanaf nu zal je niet meer  alleen zijn. Ik zal je begeleiden zodat de moedeloosheid niet meer aan de macht is.” Aspiratiecoach hoop

Het Verdriet  stopte met huilen. Ze ging rechtop zitten en bekeek haar nieuwe met gezellin verbaasd aan.  “Maar…..maar.. wie ben jij eigenlijk?” “Ik?”, vroeg de kleine oude vrouw grijzend, maar  daarna lachte ze weer onbezorgd als een jong meisje, “Ik? ,ik ben de Hoop.”

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *